بشنو
| دل بدو دادند ترسایان تمام | خود چه باشد قوّتِ تقلیدِ عام |
| در درون سینه مِهرش کاشتند | نایبِ عیسی‌ش می‌پنداشتند |
| او به سِرّ، دجّالِ یک چشم لعین | ای خدا ! فریادرس، نِعم المُعین |
| صدهزاران دام و دانه‌ست ای خدا | ما چو مرغان حریص بی‌نوا |
| دم به دم ما بسته دام نویم | هر یکی، گر باز و سیمرغی شویم |
| می‌رهانی هردمی ما را و باز | سوی دامی می‌رویم، ای بی‌نیاز |
| ما در این انبار گندم می‌کنیم | گندم جمع‌آمده گُم می‌کنیم |
| می‌نیندیشیم آخر ما به هوش | کین خلل در گندم است از مکر موش |
| موش تا انبار ما حفره زده‌ست | وز فنش انبار ما ویران شده‌ست |
| اول ای جان دفع شرّ موش کن | وآنگهان در جمع گندم جوش کن |
| بشنو از اخبار آن صدرُالصّدور: | لا صلواةَ تَمَّ اِلّا بِالْحُضُور |
| گر نه موشی دزد در انبار ماست | گندمِ اعمال چل ساله کجاست؟ |
| ریزه ریزه صدقِ هر روزه چرا | جمع می‌ناید در این انبار ما؟ |
| بس ستاره آتش از آهن جَهید | و آن دل سوزیده پذرُفت و کشید |
| لیک در ظلمت یکی دزدی نهان | می‌نهد انگشت بر استارگان |
| می‌کُشد استارگان را یَک به یَک | تا که نفروزد چراغی از فلک |
| گر هزاران دام باشد در قدم | چون تو با مایی نباشد هیچ غم |
| چون عنایاتت بود با ما مقیم | کی بود بیمی از آن دزد لئیم؟ |
| هر شبی از دام تن ارواح را | می‌رهانی، می‌کَنی الواح را |
| می‌رهند ارواح هر شب زین قفس | فارغان، نه حاکم و محکوم کس |
| شب ز زندان بی‌خبر زندانیان | شب ز دولت بی‌خبر سلطانیان |
| نه غم و اندیشه سود و زیان | نه خیال این فلان و آن فلان |
| حال عارف این بود بی خواب هم | گفت ایزد: «هُمْ رُقُودٌ» زین مَرَم |
| خفته از احوال دنیا روز و شب | چون قلم در پنجه تقلیب رب |
| آن که او پنجه نبیند در رقم | فعل پندارد به جنبش از قلم |
| شمه‌یی زین حال عارف وانمود | عقل را هم خوابِ حسّی در ربود |
| رفته در صحرایِ بی‌چون جانشان | روحشان آسوده و ابدانشان |
| وز صفیری باز دام اندرکشی | جمله را در داد و در داور کشی |
| چون که نور صبحدم سر برزند | کرگسِ زرّین گردون پرزند، |
| فالقُ الاَصباح، اسرافیل وار | جمله را در صورت آرد زآن دیار |
| روح‌های منبسط را تن کند | هر تنی را باز آبستن کند |
| اسپ جان را می‌کند عاری ز زین | سرّ «اَلنَّومُ اَخُ الْمَوْت» است این |
| لیک بهر آن که روز آیندباز | برنهد بر پایشان بندِ دراز |
| تا که روزش واکَشد زآن مرغزار | وز چراگاه آردش در زیر بار |
| کاش چون اصحاب کهف این روح را | حفظ کردی، یا چو کشتی نوح را |
| تا از این طوفان بیداری و هوش | وارهیدی این ضمیر و چشم و گوش |
| ای بسا اصحاب کهف اندر جهان! | پهلوی تو، پیش تو هست این زمان! |
| یار با او، غار با او در سرور | مُهر بر چشم است و بر گوشت! چه سود! |