بشنو
| گفت لیلی را خلیفه کآن تویی! | کز تو مجنون شد پریشان و غوی؟! |
| از دگر خوبان تو افزون نیستی! | گفت: «خامُش! چون تو مجنون نیستی» |
| هر که بیدار است، او در خواب‌تر | هست بیداریش از خوابش بَتَر |
| چون به حق بیدار نبود جان ما | هست بیداری، چو در بندان ما |
| جان همه روز از لگدکوب خیال | وز زیان و سود، وز خوف زوال |
| نی صفا می‌ماندش، نی لطف و فَر | نی به سوی آسمان راه سفر |
| خفته آن باشد، که او از هر خیال | دارد اومید و کند با او مَقال |
| دیو را چون حور بیند او به خواب | پس ز شهوت ریزد او با دیو آب |
| چون که تخم نسل را در شوره ریخت | او به خویش آمد، خیال از وی گریخت |
| ضعفِ سَر بیند از آن و تَن پلید | آه از آن نقشِ پدیدِ ناپدید |
| مرغ بر بالا و زیر، آن سایه‌اش | می‌دَوَد بر خاک پرّان، مرغ وش |
| ابلهی صیّادِ آن سایه شود | می‌دَوَد چندان، که بی‌مایه شود |
| بی‌خبر کآن عکسِ آن مرغِ هواست | بی‌خبر که اصل آن سایه کجاست |
| تیر اندازد به سوی سایه او | ترکشش خالی شود از جست و جو |
| ترکشِ عمرش تهی شد، عمر رفت | از دویدن در شکارِ سایه تفت |
| سایه یزدان چو باشد دایه‌اش | وارَهاند از خیال و سایه‌اش |
| سایه یزدان، بُوَد بندهٔ خدا | مرده او زین عالم و زندهٔ خدا |
| دامن او گیر زوتر، بی‌گمان | تا رهی در دامن آخر زمان |
| کَیفَ مَدَّ الظِّلَّ، نقش اولیاست | کو دلیل نور خورشید خداست |
| اندر این وادی مرو بی این دلیل | «لا اُحِبُّ الآفِلین» گو، چون خلیل |
| رو ز سایه آفتابی را بیاب | دامن شه شمس تبریزی بتاب |
| ره ندانی جانب این سور و عُرس | از ضیاءُ الحق حسام‌الدّین بپرس |