بشنو
| کُشتن آن مرد بر دست حکیم | نه پی اومید بود و نه ز بیم |
| او نکُشتش از برای طبع شاه | تا نیامد امر و الهام اِله |
| آن پسر را کِش خِضِر بُبرید حلق | سِرِّ آن را در نیابد عامِ خلق |
| آن که از حق یابد او وحی و جواب | هر چه فرماید، بُوَد عین صواب |
| آن که جان بخشد، اگر بُکشد رواست | نایب است و دست او دست خداست |
| همچو اسماعیل پیشش سر بنه | شاد و خندان پیش تیغش جان بده |
| تا بماند جانْت خندان تا ابد | همچو جان پاک احمد با احد |
| عاشقان آن گه شراب جان کَشند | که به دست خویش خوبانشان کُشند |
| شاه آن خون از پی شهوت نکرد | تو رها کن بدگمانی و نبرد |
| تو گمان بردی که کرد آلودگی | در صفا، غِش کی هلد پالودگی؟ |
| بهر آن است این ریاضت وین جفا | تا برآرد کوره از نقره جُفا |
| بهر آن است امتحان نیک و بد | تا بجوشد، بر سر آرد زر زبد |
| گر نبودی کارش الهام اله | او سگی بودی دراننده، نه شاه |
| پاک بود از شهوت و حرص و هوا | نیک کرد او، لیک نیکِ بدنما |
| گر خِضِر در بحر کشتی را شکست | صد درستی در شکستِ خضْر هست |
| وهم موسی با همه نور و هنر | شد از آن محجوب، تو بی‌پر مَپَر |
| آن گل سرخ است، تو خونش مخوان | مست عقل است او، تو مجنونش مخوان |
| گر بُدی خون مسلمان کام او | کافرم، گر بُردمی من نام او |
| می‌بلرزد عرش از مدح شقی | بدگمان گردد ز مدحش متّقی |
| شاه بود و شاهِ بس آگاه بود | خاص بود و خاصه الله بود |
| آن کسی را کش چنین شاهی کُشد | سوی بخت و بهترین جاهی کَشد |
| گر ندیدی سود او در قهرِ او | کی شدی آن لطفِ مطلق قهرجو؟ |
| بچه می‌لرزد از آن نیش حَجام | مادر مشفق، در آن دم شادکام |
| نیم جان بستاند و صد جان دهد | آنچه در وهمت نیاید، آن دهد |
| تو قیاس از خویش می‌گیری ولیک | دور دور افتاده‌ای، بنگر تو نیک |