فهرست مثنویchevron_leftدفتر اولchevron_leftپادشاه جهودchevron_leftآموختن وزیر مکر، پادشاه را
| او وزیری داشت گبر و عشوه ده | کو بر آب از مکر بربستی گره |
| گفت : «ترسایان پناه جان کنند | دین خود را از ملک پنهان کنند |
| کم کُش ایشان را، که کشتن سود نیست | دین ندارد بوی، مُشک و عود نیست |
| سرّ پنهان است اندر صد غلاف | ظاهرش با توست و باطن بر خلاف» |
| شاه گفتش: «پس بگو تدبیر چیست؟ | چاره آن مکر و آن تزویر چیست؟ |
| تا نماند در جهان نصرانیی | نی هویدا دین و نه پنهانیی» |
| گفت: «ای شه گوش و دستم را بِبُر | بینیَم بشکاف و لب، در حکم مُر |
| بعد از آن در زیر دار آور مرا | تا بخواهد یک شفاعت‌گر مرا |
| بر منادی‌گاه کن این کار، تو | بر سر راهی که باشد چارسو |
| آن گهم از خود بران تا شهر دور | تا در اندازم در ایشان شرّ و شور» |
