| هر دو گون زنبور، خوردند از محل | لیک شد ز آن نیش و زین دیگر عسل |
| هر دو گون آهو، گیا خوردند و آب | زین یکی سرگین شد و ز آن مُشکِ ناب |
| هر دو نَی خوردند از یک آبخَور | این یکی خالی، و آن پر از شکَر |
| صد هزاران اینچنین اَشباه بین | فرق‌شان هفتاد ساله راه بین |
| این خورَد گردد پلیدی زاو جدا | آن خورَد، گردد همه نورِ خدا |
| این خورَد، زاید همه بُخل و حسد | وآن خورَد، زاید همه نورِ احد |
| این زمینِ پاک و آن شوره‌ست و بد | این فرشته‌ی پاک و آن دیو است و دَد |
| هر دو صورت گر به هم مانَد رواست | آبِ تلخ و آبِ شیرین را صفاست |
| جز که صاحب ذوق که شْناسد؟ بیاب | او شناسد آبِ خوش از شوره آب |
