| هدیه‌ها می‌داد هر درویش را | تا بیاید نطقِ مرغِ خویش را |
| بعدِ سه روز و سه شب حیران و زار | بر دکان بنشسته بُد نومیدوار |
| می‌نمود آن مرغ را هر گون شگُفت | تا که باشد اندر آید او به گفت |
| جَولَقیّی سربرهنه می‌گذشت | با سر بی‌مو، چو پشتِ طاس و طشت |
| آمد اندر گفت طوطی آن زمان | بانگ بر درویش زد چون عاقلان |
| کز چه ای کَل ! با کَلان آمیختی؟ | تو مگر از شیشه روغن ریختی؟ |
| از قیاسش خنده آمد خلق را | کو چو خود پنداشت صاحب دلق را |
