| بود بقّالی و وی را طوطیی | خوش‌نوایی، سبز، گویا، طوطیی |
| بر دُکان بودی نگهبانِ دُکان | نکته گفتی با همه سوداگران |
| در خطابِ آدمی ناطق بُدی | در نوای طوطیان حاذق بُدی |
| خواجه روزی سوی خانه رفته بود | در دکان طوطی نگهبانی نمود |
| گربه‌ای بر جَست ناگه در دکان | بهرِ موشی، طوطیَک از بیمِ جان |
| جَست از سوی دکان، سویی گُریخت | شیشه‌های روغنِ گُل را بریخت |
| از سوی خانه بیامد خواجه‌اش | بر دکان بنشست، فارغ، خاجه‌وش |
| دید پر روغن دکان و جامه چرب | بر سرش زد، گشت طوطی کَل ز ضرب |
| روزکی، چندی سخن کوتاه کرد | مردِ بقّال از ندامت آه کرد |
| ریش برمی‌کَند و می‌گفت: «ای دریغ | کآفتابِ نعمتم شد زیرِ میغ |
| دستِ من بشکسته بودی آن زمان | که زدم من بر سر آن خوش زبان |
