فهرست مثنویchevron_leftدفتر اولchevron_leftپادشاه و کنیزکchevron_leftبیان آن که کشتن و زهر دادن مرد زرگر به اشارت الهی بود
| گر خِضِر در بحر کشتی را شکست | صد درستی در شکستِ خضْر هست |
| وهم موسی با همه نور و هنر | شد از آن محجوب، تو بی‌پر مَپَر |
| آن گل سرخ است، تو خونش مخوان | مست عقل است او، تو مجنونش مخوان |
| گر بُدی خون مسلمان کام او | کافرم، گر بُردمی من نام او |
| می‌بلرزد عرش از مدح شقی | بدگمان گردد ز مدحش متّقی |
| شاه بود و شاهِ بس آگاه بود | خاص بود و خاصه الله بود |
| آن کسی را کش چنین شاهی کُشد | سوی بخت و بهترین جاهی کَشد |
| گر ندیدی سود او در قهرِ او | کی شدی آن لطفِ مطلق قهرجو؟ |
