فهرست مثنویchevron_leftدفتر اولchevron_leftپادشاه و کنیزکchevron_leftخلوت طلبیدن آن ولی از پادشاه جهت دریافتن رنج کنیزک
| آن حکیمِ خارچین استاد بود | دست می‌زد جا به جا می‌آزمود |
| زآن کنیزک بر طریقِ داستان | باز می‌پرسید حالِ دوستان |
| با حکیم او قصّه‌ها می‌گفت فاش | از مُقام و خواجگان و شهر و باش |
| سوی قصّه گفتنش می‌داشت گوش | سوی نبض و جَستنش می‌داشت هوش |
| تا که نبض از نامِ کی گردد جَهان | او بوَد مقصودِ جانش در جِهان |
| دوستان و شهرِ او را بر شمرد | بعد از آن شهری دگر را نام برد |
| گفت: «چون بیرون شدی از شهرِ خویش | در کدامین شهر بود‌ستی تو بیش؟ » |
| نامِ شهری گفت و زآن هم درگذشت | رنگِ روی و نبض او دیگر نگشت |
| خواجگان و شهرها را یک به یک | باز گفت از جای و از نان و نمک |
| شهر شهر و خانه خانه قصّه کرد | نه رگش جنبید و نه رخ گشت زرد |
